زبانشناسی چیست؟
زبانشناسی دانش شناخت و بررسی زبان به‌روش علمی است.
در مطالعات زبانشناسی آنچه اهمیت بیشتری دارد ارائة فرضیات نیست بلکه سنجش این فرضیه‌ها با پدیده‌های زبانی و توصیف آنهاست.
علم تنها به توصیف پدیده‌ها و تدوین قوانین حاکم بر آنها بسنده نمی‌کند، بلکه در پی یافتن علل و توضیح عوامل دخیل و مؤثر در تکوین و تغییر پدیده‌ها نیز برمی‌آید.
زبان به‌عنوان قوة نطق یعنی همان ویژگی خاصی که فصل ممیز انسان از حیوان است مورد مطالعه قرار می‌گیرد و قوانین ناظر بر آن بررسی می‌شوند.
تحولات زبانی براساس قانونهای ویژه‌ای صورت می‌گیرد که شناخت آن تحولات براساس این قوانین نیز در محدودة کار زبانشناسی است.
قانونهای زبانشناسی که به‌طریق استقرا و از بررسی اجزا به‌دست می‌آیند، همانند قانونهای ریاضی همواره قطعی و حتمی نیستند.
بشر همواره برای برقراری ارتباط در جوامع خود از وسایل و ابزارهای مختلفی سود می‌برده است که در این میان زبان مهمترین ابزار و وسیله به‌شمار می‌آید.
زبان یک نهاد اجتماعی است. بدین‌معنی که افراد یک اجتماع به‌منظور آگاهی از مقاصد یکدیگر و برای برقراری ارتباط با همدیگر عناصر آن را برقرار کرده‌اند.
زبان دارای دو صورت یا دو نمودِ ملفوظ و مکتوب است. نمودِ ملفوظ آن عبارت است از ارتعاشات صوتی که در هوا پخش می‌شود و ناپایدار است و نمودِ مکتوب آن عبارت است از ثبت و ضبط گونه‌ای از نمودِ ملفوظ که پایدار می‌ماند.
در زبانهایی که دارای هر دو نمود ملفوظ و مکتوب هستند به پیروی از یک سنت دیرینه همیشه صورت مکتوب بر صورت ملفوظ آن برتری داشته است.
تحول و
دگرگونیهای زبانی در بین آن دسته از مردمی که سواد خواندن و نوشتن ندارند یعنی با نمود مکتوب زبان آشنایی ندارند بیشتر و سریعتر انجام می‌گیرد.
در دستورنویسی و مطالعات سنتی به نمود مکتوب زبان یعنی نوشتار بیشتر اهمیّت می‌دادند تا نمود ملفوظ زبان یعنی گفتار.
در زبانشناسی گفتار بر نوشتار برتری دارد و پایة مطالعات و بررسیهای زبانشناسی قرار می‌گیرد.
به‌طور کلی تحول یک زبان همراه و هماهنگ با دگرگونی و تحولات نیازهای جامعه‌ای است که از آن زبان به‌عنوان وسیلة ارتباطی خود استفاده می‌کند.
دستورنویس می‌کوشد تا شیوة صحیح کاربرد زبان را به اهل زبان و یا فراگیرندگان آن بیاموزد و آنان را از به‌کار بردن صورتهایی که با معیارهای دستوری او مطابقت نداشتند برحذر دارد.
در زبانشناسی تمامی موارد و صورتهای زبانی اعم از این که از نظر دستور‌نویسان صحیح باشد یا نباشد، مورد مطالعه و بررسی قرار می‌گیرد.
محور همنشینی
نقش بیان مافی‌الضمیر
نقش زیبایی آفرینی
خط هیروگلیف
